Wymogi ogólne prac dyplomowych

Praca magisterska lub dyplomowa na stopień licencjata stanowi samodzielne, pisemne opracowanie przez studenta tematu badawczego, nad realizacją którego sprawuje opiekę naukową promotor. Promotorem może być samodzielny pracownik naukowo-dydaktyczny Uczelni, adiunkt ze stopniem doktora a także w wypadku prac licencjackich wysokiej klasy specjaliści posiadający tytuł magistra, którzy wszakże muszą posiadać pełnomocnictwo władz dziekańskich.

I. Wymogi regulaminowe

Praca promocyjna -(dyplomowa na stopień licencjata) jest pracą:

• Wykonywaną samodzielnie przez studenta, pod kierunkiem promotora
• Podlega recenzji przez recenzenta, którego wyznacza dziekan
• Stanowi przedmiot dyskusji i oceny w trakcie egzaminu dyplomowego
• Temat pracy powinien być związany z specjalnością, którą ukończył broniący pracę student

II. Wymogi merytoryczne

Praca magisterska lub dyplomowa na stopień licencjata powinna zawierać:

• wyraźne określenie problemu teoretycznego lub empirycznego
• jego pogłębioną analizę
• wykorzystanie odpowiednich narzędzi analitycznych
• sformułowanie wniosków na podstawie przeprowadzonej analizy
• odniesienia do podstawowej literatury przedmiotu.

III. Wymogi warsztatowe

Przygotowanie pracy promocyjnej (dyplomowej, magisterskiej) powinno wykształcić u jej autora umiejętności:

• samodzielnego poszukiwania materiałów źródłowych w istniejących opracowaniach naukowych
• identyfikacji, analizowania i diagnozowania obserwowanych zjawisk ekonomicznych, prawnych, socjologicznych itp., zwłaszcza tych, z którymi absolwent będzie miał do czynienia w praktyce
• dostrzegania prawidłowości występujących w obrębie tych zjawisk,
• wyciągania właściwych wniosków
• czynnego posługiwania się w trakcie przygotowywania pracy nabytą w czasie studiów wiedzą, prowadzenia logicznego toku wywodów
• posługiwania się jasnym i precyzyjnym językiem

Jak napisać pracę magisterską?

Kilka dobrych uwag i porad o tym jak napisać pracę magisterską i licencjacką można znaleźć w archiwum bloga po prawej stronie. Są tam informacje o wstępie, bibliografii, zakończeniu, układzie itp. Poza tym, jest też kilka postów o ogólnym pisaniu w programie Microsoft Word. Zapraszam do zapoznania się ze wskazówkami dotyczącymi pisania prac, a ja, w miarę możliwości czasowych, postaram się uzupełniać bloga o nowe informacje.

Twarda spacja w programie Word

Twarda spacja w programie Word – bardzo przydatny drobiazg (nie tylko dla piszących prace dyplomowe i magisterskie)

Autorem artykułu jest Alicja Kaszyńska



Twarda spacja pomoże pozbyć się jednoliterowych wyrazów na końcu linii oraz połączyć liczby z jednostkami. Można ją wstawić automatycznie, już po napisaniu pracy, artykułu lub jakiegokolwiek innego dokumentu.
W edytorach tekstów, w tym w programie Word, znajdują się bardzo przydatne funkcje, które nie są powszechnie znane. Należy do nich między innymi możliwość wstawiania twardej spacji.

Co to jest twarda spacja?

Spacją, nazywaną miękką, posługują się wszyscy. Jest to puste miejsce, które oddziela od siebie wyrazy lub symbole. Twarda spacja na pozór wygląda tak samo. Poniżej znajduje się rycina pokazująca różnicę w oznaczeniu spacji miękkiej i twardej za pomocą znaków niedrukowalnych.

Jak widać, spacja miękka jest oznaczana kropką między wyrazami, spacja twarda zaś – kółeczkiem przypominającym znak stopnia.

Spację twardą stosujemy wtedy, jeśli chcemy, żeby bez względu na układ tekstu dwa wyrazy nigdy nie zostały rozdzielone, Word traktuje je wówczas jak jeden wyraz, choć na ekranie widzimy dwa. Na przykładach widać, jakiego typu są to wyrażenia:

1) wyrażenia przyimkowe składające się z przyimka jednoliterowego lub spójnika jednoliterowego i innej części mowy, np. w potrzebie, z Wami, o problemie, i zasmażka, a inni;

2) wyrażenia składające się z liczby i jednostki, np. 1972 rok, 22 kg, 4 m, 5 ton.

Dzięki użyciu twardej spacji nigdy na końcu linijki nie pozostanie wyraz jednoliterowy typu: i, o, a, w. Podobnie jednostka (rok, kg) nigdy nie zostanie przez program przeniesiona do następnej linijki bez poprzedzającej jej liczby.

Dlaczego nie korzystać z entera, aby przenieść jednoliterowe przyimki (albo spójniki) lub liczby do następnej linijki?

O tym, żeby wyrazów jednoliterowych nie zostawiać na końcu linijki oraz nie przenosić do następnej jednostek pisanych przy liczbach wiedzą wszyscy i wszyscy sobie jakoś radzą. Niestety, najczęściej za pomocą entera (albo – co też nie jest najlepszym wyjściem – poprzez dodanie wielu spacji w miejsce jednej). Wydawać by się mogło, że to żadna różnica. A jednak! Jeśli używamy entera, to po dopisaniu czegokolwiek do akapitu, tekst nam się rozjedzie.

Widać to dobrze na poniższym przykładzie:

Jeśli spojrzymy na tekst bez modyfikacji (1) i na tekst zmodyfikowany za pomocą twardej spacji (3), to jedyną dostrzegalną różnicą jest przeniesienie „z” do drugiej linii, a więc pozbycie się jednoliterowego wyrazu na końcu pierwszej linii. To był nasz cel.

Użycie entera (tekst 2) także przeniosło „z” do drugiej linii, ale Word zrozumiał, że od tego miejsca zaczyna się nowy akapit, a więc poza pożądaną zmianą, zlikwidował justowanie (czyli wyrównanie od marginesu do marginesu) w pierwszej linii (teraz nie kończy się ona równo z marginesem, co jest charakterystyczne dla ostatniej linijki akapitu) oraz dodał wcięcie (zrozumiał, że to jest początek nowego akapitu). Na dodatek w tym przykładzie akapity rozdziela większa odległość niż linie wewnątrz akapitu, a więc interlinia także się zwiększyła. Poniżej ten sam tekst bez znaków niedrukowalnych.

Gdybyśmy teraz do pierwszej linii naszego tekstu dodali jakikolwiek inny wyraz, korzystanie z entera zamiast twardej spacji zemści się jeszcze bardziej.

Jak widać, w tekście sformatowanym za pomocą twardej spacji, wyrażenie z jej użyciem po prostu przesunęło się dalej, nie musimy nic zmieniać. Natomiast tekst sformatowany za pomocą entera wygląda jeszcze gorzej niż poprzednio. Znak entera zawsze będzie dzielił tekst na akapity, a więc w przypadku dopisania czegokolwiek przed enterem wstawionym w środek akapitu będzie trzeba teraz taki enter znaleźć i wyrzucić. Niepotrzebna robota. Najgorsze jest to, że tekst może się rozjechać nie tylko, jeśli coś dopiszemy – to da się zauważyć. Ale jeżeli damy tekst w Wordzie do wydrukowania na innej drukarce niż podłączona do naszego sprzętu na stałe, w układzie tekstu też mogą nastąpić drobne zmiany – takie właśnie, jakie widzimy na ilustracji powyżej.

Zobaczymy raz jeszcze, jak to samo wygląda na ekranie już bez znaków niedrukowalnych.

W jaki sposób wstawiać twardą spację?

Twardą spację wstawiamy za pomocą kombinacji klawiszy: CTRL+SHIFT+SPACJA.

Z moich doświadczeń:

W wielostronicowych pracach bardzo trudno dostrzec wszystkie miejsca, gdzie rozdzielone są liczby od jednostek. Równie trudno wybrać wszystkie wyrazy jednoliterowe z końca linii. Proponuję więc po skończeniu wpisywania tekstu i po jego redakcji automatycznie wstawić twarde spacje korzystając z funkcji: Zamień w zakładce: Narzędzia główne.

Przykład:

W pasku: Znajdź wpisujemy sekwencję:

[SPACJA] w [SPACJA]

W pasku: Zamień na wpisujemy sekwencję:

[SPACJA] w [CTRL+SHIFT+SPACJA]

Wybieramy polecenie: Zamień wszystko i możemy być pewni, że literka „w” zostanie związana z następującym po niej wyrazem twardą spacją. Następnie wstawiamy w miejsce „w” inne jednoliterowe wyrazy (a, i, z, o, u).

Podobnie możemy zrobić z występującymi w pracy jednostkami.

Przykład:

W pasku: Znajdź wstawiamy sekwencję:

[SPACJA] kg

W pasku: Zamień na wstawiamy sekwencję:

[CTRL+SHIFT+SPACJA] kg

Powtarzamy tę czynność ze wszystkimi użytymi przez nas jednostkami.

I jeszcze coś, co może się przydać każdemu studentowi TUTAJ :)

Za tydzień: Miękki enter – też przydatny drobiazg.

---

Alicja Kaszyńska - zawodowy redaktor z wieloletnim doświadczeniem, autorka poradnika „Jak napisać, przepisać i z sukcesem obronić pracę dyplomową?” (wejdź i pobierz darmowy fragment e-booka) oraz strony internetowej jaknapisac.pl z praktycznymi rozwiązaniami problemów, które napotykają piszący prace dyplomowe (wejdź i zapisz się na darmowy "Najkrótszy kurs dla piszących prace dyplomowe") i wszelkie inne teksty.



Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak napisać prace dyplomową - Jak poradzić sobie z komputerową wersją pracy? cz 2

Autorem artykułu jest Paweł Nowakowski



Jak napisać komuterową wersje pracy dyplomowej ? Zasada główna: najpierw wpisujemy, potem formatujemy.
Tworzymy w folderze: Moje dokumenty folder: Praca.

Widok
Do wpisywania tekstu wybieramy z menu Widok → Normalny. Nie będziemy co prawda widzieć układu, jaki tekst ma mieć na stronie, ale dzięki temu będziemy mogli korzystać z przydatnej funkcji powrotu do tekstu po wpisaniu przypisu. Dokładniej o tym w dziale przypisy.

Z widoku: Układ strony korzystamy po zakończeniu wpisywania treści rozdziału, gdy przystępujemy do formatowania tekstu. Jeszcze raz przypominam. Formatujemy tekst dopiero po jego wpisaniu i ustaleniu ostatecznej wersji.

Wpisywanie tekstu
Zasada główna: najpierw wpisujemy, potem formatujemy.

Tworzymy w folderze: Moje dokumenty folder: Praca.

Proponuję, aby każdy rozdział pracy zapisywać jako odrębny plik (chyba, że praca ma mniej niż 40 stron, wtedy nie warto). Dzięki temu szybciej będzie przebiegało przewijanie stron, łatwiej nam będzie ogarnąć mniejsze całości, nie będziemy mieli kłopotu z odszukaniem odpowiedniego fragmentu tekstu.

Przed wpisywaniem warto sobie jeszcze ustawić kilka przydatnych opcji.

Otwieramy menu → Narzędzia → Opcje.

Jest tam kilka zakładek. Dokonujemy w nich następujących zaznaczeń:

Zapisywanie

Zaznaczamy następujące funkcje:
Opcje zapisywania:
Zawsze z kopią zapasową,
Żądanie potwierdzania zapisu szablonu, Normal.dot (staramy się nie zmieniać tego szablonu),
Zezwalaj na zapisywanie w tle,
Zapisywanie informacji potrzebnych do odtworzenia pliku
co 5 (dopisujemy) minut.

Uwaga! Zapis automatyczny jest bardzo ważny. W przypadku krótkiego nawet braku dopływu prądu plik odzyskany będzie zawierał wszystko, co sięostatnio zapisało. Jeżeli nie włączymy zapisywania automatycznego, a sami zapomnimy to zrobić przez kilka godzin, to te kilka godzin naszej pracy może pójść na marne.


Pozostałe opcje pozostawiamy bez zmian. Chyba, że korzystamy ze wspólnego z kimś komputera i nie chcemy, aby przypadkowo czy specjalnie dokonał nam zmian w pliku. Wtedy tu można wpisać hasło, które będzie wymagane przy próbie jego otwarcia (hasło ochrony przed otwarciem).

Pisownia i gramatyka

Zaznaczamy następujące funkcje:

Pisownia:
Sprawdzanie pisowni w trakcie pisania,
Proponowanie wersji poprawnych za każdym razem,
Ignorowanie adresów internetowych i adresów plików,
Użyj reguł języka niemieckiego po reformie.
Proponuję pozostałych opcji nie włączać.
Sprawdzanie gramatyki przez program Word jest
irytujące, częściowo i dlatego, że nasze zasady
gramatyczne są niekonsekwentne i pełne wyjątków,
stąd lepiej to zrobić samemu czytając tekst.

Rejestracja zmian

Być może nie będziemy pracować z opcją dodawania komentarzy lub wyróżniania zmian, ale na wszelki
wypadek można od razu ustawić odpowiednie oznaczenia. Proponuję, aby wybrać następujące


opcje:
Wstawiony tekst:
Oznaczenie: Podkreślenie
Kolor: Zielony

Usunięty tekst:
Oznaczenie: Przekreślenie
Kolor: Czerwony

Użytkownik

Można sobie darować wpisy.

Zgodność

Najlepiej zostawić domyślne, nie grzebać.

Położenie plików

Jak poprzednio, najlepiej zostawić domyślne, nie grzebać.

Ogólne

Zostawić domyślne.

Edycja

Jeżeli nie są zaznaczone domyślnie, zaznaczamy:


Opcje edycji:
Zamiana tekstu zaznaczonego na wpisywany,
Edycja tekstu metodą „przeciągnij i upuść”,
Dokonywanie wcięć z lewej klawiszami Tab i
Backspace
Automatyczne zaznaczanie całych wyrazów,
Kliknij i wpisz:
Włącz klikanie i wpisywanie.
Trzeba też sprawdzić, czy jako domyślny styl akapitu
wpisany jest: Standardowy.
OK.

Drukowanie

Tu zaznaczamy tylko dwie funkcje:
Drukowanie w tle
Automatyczna zamiana papieru Letter na A4.

Zaczynamy:

Otwieramy menu → Plik → Nowy i wybieramy szablon: praca dyplomowa.dot (to ten, który właśnie stworzyliśmy).

Zaczynamy od tytułu pierwszego rozdziału. Będzie napisany stylem Nagłówek 1 (dzięki temu pod koniec pracy zrobimy szybko i poprawnie spis treści).

Po Enterze każda następna linijka będzie napisana stylem Standardowym. To będzie tekst właściwy naszej pracy.

Znak Enter wstawiamy wyłącznie:

• po zakończeniu akapitu,
• jeżeli piszemy kolejne linijki numerowanej lub wypunktowanej listy.

Uwaga!
Listę numerujemy dopiero po jej zakończeniu, najlepiej podczas formatowania rozdziału.

Jeżeli praca jest krótka i wszystkie rozdziały zapisujemy w jednym pliku, to po każdym rozdziale głównym wstawiamy znak końca sekcji (z menu → Wstaw w: Typy podziałów sekcji zaznaczamy: Następna strona) i dopiero wtedy zaczynamy wpisywać nowy rozdział.

Jeżeli w pracy posługujemy się jednakowymi tabelami, to pierwszą formatujemy od razu, a tworząc następne, kopiujemy tę pierwszą i tylko wpisujemy inne dane.

Jeżeli każda tabela jest inna, możemy najpierw zrobić je szkicowo, a potem formatować. Więcej o tym w podrozdziale o tabelach.

Jeżeli w pracy pojawiają się znaki, których nie ma na klawiaturze, korzystamy z funkcji Wstaw symbol.

• Otwieramy w menu → Wstaw → Symbol.

• Okno, które się otworzyło ma dwie zakładki.

Symbole

Tu znajdują się komplety różnych znaków. Wyszukujemy potrzebny i klikamy → Wstaw. Teraz wstawiamy kolejny symbol lub zamykamy okno poleceniem Zamknij.

Znaki specjalne

Możemy przy pomocy tej zakładki wyszukać niektóre znaki:

np. ,t §, -, ™, ® i wstawić je przy pomocy przycisku Wstaw lub korzystając z podanego na tej stronie skrótu klawiaturowego.

Niektóre często używane znaki warto umieścić w autokorekcie i pozwolić, aby komputer sam je za nas odszukiwał w symbolach i wstawiał.

Takim znakiem jest np. §

Proponuję, aby ile razy wpiszemy skrót par. komputer automatycznie zastępował go znakiem §.

Co trzeba zrobić?

• Otwieramy menu → Wstaw → Symbol.
• W menu: Czcionka wyszukujemy: Times New Roman
• Zaznaczamy znak §

Klikamy na znajdujący się z lewej strony przycisk: Autokorekta. Otwiera
nam się nowe okno, w którym już w linijce: Na: znajduje się znaczek §.
Wpisujemy w linijkę Zamień: par.
OK.

Teraz już nie będziemy musieli wyszukiwać w symbolach znaku paragraf,
program sam zamieni nam skrót par. na znak §.

Uwaga!
Można też użyć skrótu klawiaturowego przypisanego do znaczka paragraf, ale skróty najczęściej łączą się z koniecznością zapamiętania kodu liczbowego, a tu łatwo o pomyłkę, dlatego proponuję prostszy i bardzo skuteczny sposób z wykorzystaniem autokorekty.

Pisząc pracę dyplomową i magisterską autokorektę możemy wykorzystywać, jeżeli powtarzają nam się pewne pojęcia, nazwy,
fragmenty tekstów, fragmenty przypisów, których nie możemy z jakiegoś powodu skrócić, np. odwołania do aktów prawnych.

Np. Badania prowadziliśmy w Zespole Szkół Zawodowych im. Konrada Wielogórskiego w Pakarni. Nazwa tej szkoły występuje wielokrotnie. W zasadzie ile razy tej nazwy użyjemy w różnych przypadkach, zmienia się forma wyrazu Zespół (Zespołu, Zespołowi, Zespołem), pozostała część nazwy nie podlega zmianom. Aby nie trzeba było wpisywać tej nazwy wielokrotnie możemy właśnie skorzystać z autokorekty:

Podświetlamy tę część nazwy, którą chcemy wydobywać z autokorekty,
czyli Szkół Zawodowych im. Konrada Wielogórskiego w Pakarni.

• Otwieramy menu → Narzędzia → Autokorekta.
• Widzimy zaznaczony przez nas tekst w linijce Na:
• Zaznaczamy opcję: Sformatowany tekst.

Wpisujemy → Zamień: SZKW (Tu oczywiście, sami wybieramy skrót do zamiany. Ja stosuję taką zasadę, że skrót tworzę od pierwszych liter (najczęściej czterech) wyrażenia, które wpisałam do autokorekty. Łatwiej mi go sobie przypomnieć po kilku dniach czy tygodniach.)

• OK.

I to wszystko. Ile razy teraz w tekście wpiszemy SZKW, tyle razy skrót ten sam nam się zmieni w: Szkół Zawodowych im. Konrada Wielogórskiego w Pakarni.

Wypunktowanie i numerowanie

Jeżeli jakieś informacje w pracy muszą być podane w punktach oznaczonych bądź to symbolami, bądź to cyframi, należy to robić
automatycznie.

Najpierw wypisujemy – bez numeracji kolejne punkty, stawiając po każdym znak Enter. Podświetlamy te akapity, które będą stanowić kolejne punkty naszej listy i otwieramy z menu → Format → Wypunktowanie i numerowanie.

Otwarte teraz okno ma trzy zakładki, więc możemy wybrać i odpowiednio ustawić opcje:

• czy chcemy, aby kolejne punkty zaznaczone były symbolem, np. kółkiem, znaczkiem, kwadracikiem lub myślnikiem,
• czy chcemy, aby były numerowane i w jaki sposób,
• czy chcemy, aby stworzyły tzw. konspekt numerowany, tzn. listę z punktami i podpunktami.

Otwieramy potrzebną zakładkę i formatujemy wypunktowanie lub numerowanie zgodnie z naszymi wyobrażeniami.

Korzystając z zaznaczonych ikon możemy przesuwać numerację w lewo i w prawo (w konspekcie numerowanym zmieniać się będzie poziom numeracji (im bardziej będziemy przesuwać w lewo, tym wyższy będzie
poziom danego punktu).



Ostatecznie taka lista będzie wyglądać:



Niestety, jeżeli w naszej pracy jest sporo list numerowanych, Word traci orientację i nie bardzo chce zrozumieć, że kolejna lista tozupełnie nowa lista. Zdarza się wtedy, mimo zaznaczenia opcji: Ponownie uruchom numerowanie, że z uporem maniaka wraca
do kontynuowania numeracji z poprzedniej listy. Wtedy nie zostaje nic innego, jak tylko jedną z list przerobić na numerowaną ręcznie. Z tego powodu zawsze ręcznie numeruję tytuły rozdziałów
i podrozdziałów. Dość często wpływają bowiem na mylne rozumienie przez Worda wypunktowań wewnątrz rozdziału.


Autor : Alicja Kaszyńska

Jak napisać, przepisać i z sukcesem obronić pracę dyplomową?

Przedruruk za zgodą wydawnictwa ZM.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak napisać prace dyplomową - Jak poradzić sobie z komputerową wersją pracy? cz 1

Autorem artykułu jest Paweł Nowakowski



Jak napisać komuterową wersje pracy dyplomowej ? Co do formy, wymagania oczywiście określa promotor. Najczęściej jednak promotor wymaga tylko, aby praca wyglądała typowo, czyli strona zawierała około 1800 znaków (30 linijek po 60 znaków – jest to tak zwana strona maszynopisu znormalizowanego).
Co do formy, wymagania oczywiście określa promotor. Najczęściej jednak promotor wymaga tylko, aby praca wyglądała typowo, czyli strona zawierała około 1800 znaków (30 linijek po 60 znaków – jest to tak zwana strona maszynopisu znormalizowanego). Interlinia ma wynosić 1,5, a czcionka ma – wielkość 14 pt, (przy czym dodać tu należy, że dotyczy to czcionki Times New Roman). To wszystko definiujemy przygotowując szablon pracy (patrz następny rozdział).

Osobiście radzę unikania pozornego powiększania pracy przez zwiększanie rozmiaru czcionki lub odległości między liniami, dodawania centymetrów do marginesów itp. To widać przy pierwszym wejrzeniu na pracę. Zwykle niewiele zyskujemy na około 40 stronach pracy (a takie najczęściej chcemy „powiększyć”), bo do trzech stron, a chęć pozornego zwiększenia objętości jest z daleka widoczna. Lepiej dołożyć ilustracje, schematy, dodatkowe tabele lub wykresy do istniejących już tabel. Praca zyska wtedy i na ilości, i na jakości.

Dla porządku muszę dodać, że rozdział ten oparty jest na wersji Word 2000 pod Windows 2000. Inne wersje nieco się różnią, ale nie aż tak znacznie, aby wskazówki tu zawarte nie były przydatne.

1. Strona tytułowa

Na stronie tytułowej najczęściej podaje się dane w następującej kolejności od góry:

• nazwa uczelni,
• nazwa wydziału,
• autor pracy (niżej niekiedy trzeba wpisać numer albumu),
• tytuł pracy (niekiedy po nim znajduje się podtytuł zawężający
zakres pracy),
• promotor i katedra (zakład lub instytut), gdzie praca została
napisana,
• miejscowość i rok.

2. Szablon pracy

Szablon pracy dyplomowej i magisterskiej ułatwi zachowanie prawidłowego układu graficznego pracy. W szablonie zapisane są
odpowiednie marginesy, odległości między liniami, różne rodzaje krojów i wielkości czcionek w zależności od tego, czy oznaczony tekst to tytuł rozdziału, podrozdziału, cytat, który chcemy wyróżnić w tekście, tytuł
tabeli, podpis pod rysunkiem lub ilustracją... Kto zrobił sobie szablon dokumentu Fiszka.dot, wie już co nieco na ten temat.

Aby przygotować sobie szablon pracy dyplomowej lub magisterskiej (to oczywiście tylko proponowany wzór), wystarczy kolejno wykonać następujące polecenia:

Otworzyć menu → Plik → Nowy i wybrać (u dołu, po lewej stronie okna)
→ Szablon. OK.

Najlepiej go już teraz zapisać pod nową nazwą. Szablony mają swój folder, który Word sam nam wskaże, gdy

klikniemy → Zapisz.

Wpisujemy nazwę → praca dyplomowa Zapisz jako typ → Word – szablon dokumentu (*.dot)



Otworzyć menu Plik → → Ustawienia strony:
Zmienić szerokości marginesów:
Górny: 2
Dolny: 3
Lewy: 4 (lub 3,5)
Prawy: 1,5 (lub 2)
OK.
Otworzyć menu → Widok → Paski narzędzi
Zaznaczyć: Standardowy, Formatowanie, Rysowanie
Otworzyć menu → Wstaw → Numery stron:
Ustawić:
Położenie: góra strony (nagłówek)
Wyrównanie: do środka
Zlikwidować zaznaczenie w okienku: numer na pierwszej stronie.

Uwaga!
Numerując strony u góry kartki (w nagłówku) pierwszą kartkę każdego rozdziału głównego powinniśmy zostawić nienumerowaną, analogicznie – numerując strony u dołu kartki (w stopce), zostawiamy nienumerowaną ostatnią stronę rozdziału głównego.

Otworzyć menu → Format → Styl.

Właśnie tu ustawimy parametry czcionki i akapitów oraz stworzymy kilka nowych stylów, które przydadzą się w naszej pracy.

Najpierw jednak krótko wyjaśnimy, co to są style i do czego służą.

Style są to wzory pisma, jakie będziemy stosować w całej pracy dla: tekstu głównego, tytułów rozdziałów, tytułów podrozdziałów, podpisów pod ilustracjami i nad tabelami, cytatów itp. itd.. Oczywiście, można zmieniać styl czcionki styl akapitu, korzystając z menu Format → Czcionka oraz Format → Akapit, ale wtedy musimy pamiętać np. w rozdziale czwartym, jaki styl nadaliśmy podpisowi pod rysunkiem np. w rozdziale 1 i formatować każdorazowo tak samo kolejne podpisy. Również, jeśli zapragniemy zmienić wygląd podpisów, będziemy musieli znaleźć w tekście wszystkie, w których użyliśmy dawnego formatowania i każdy osobno poprawić. Użycie Stylu pozwala na dokonanie zmian określonego formatowania w całym rozdziale lub całej pracy przy pomocy jednej modyfikacji Stylu.

Szablon Normal, z którego zwykle korzystamy, pisząc cokolwiek w Wordzie zawiera bardzo wiele różnych stylów. Nie wszystkie musimy modyfikować do potrzeb naszej pracy. Większość używana jest automatycznie i wcale nie będziemy musieli w nie ingerować.

Warto jednak stworzyć kilka nowych. Proponuję następujące:
• bibliografia – pozwala na zapisanie spisów bibliograficznych z 3-centymetrowym wysunięciem pierwszej linijki,
• rozstrzelony – pozwala na wyróżnienie podtytułów, nie będących tytułami rozdziałów i podrozdziałów oraz niektórych wyrazów, np. zdefiniowanych pojęć,

• cytat – służy do zapisania cytatu mniejszą niż reszta tekstu czcionką z wcięciami z obu stron,
• tabela – ten styl pozwala na jednolite sformatowanie komórek wszystkich tabel,
• toronto – styl znakomicie nadający się na wpisywane kursywą cytaty, zastosowanie ma na przykład przy analizie dokumentów,
kiedy cytujemy choćby prace uczniowskie, albo wypowiedzi otwarte z ankiet,
• uwaga do tabeli – ten styl służy do formatowania objaśnień do tabel, schematów, rysunków, fotografii, m.in. tak sformatowane są informacje o źródłach danych.

Inne wystarczy zmodyfikować, aby „praca nad pracą” przyniosła oczekiwany efekt.

Styl standardowy

Najpierw zmodyfikujemy styl standardowy, którym będziemy pisać tekst kolejnych rozdziałów naszej pracy.




• Podświetlamy → Standardowy i klikamy na przycisk → Modyfikuj.
• W oknie Modyfikuj styl, klikamy na przycisk Format i wybieramy →
Czcionka.
• Ustawiamy: Times New Roman, 14 pkt.
• OK.
• Teraz jeszcze raz klikamy na przycisk → Format i wybieramy →
Akapit.
• Ustawiamy:
• wyrównanie: do prawej i lewej (wyjustowany),
• wcięcia specjalne: pierwszy wiersz: 1 cm,
• odstępy między wierszami: 1,5.
• OK.
• Jesteśmy znów w oknie → Modyfikuj styl.
• Zaznaczamy pole (z lewej strony u dołu) → Dodaj do szablonu.
• OK.

Pozostajemy w oknie → Styl. Tym razem stworzymy sobie kilka nowych przydatnych podczas pisania pracy stylów.

Tworzymy styl - cytat

Styl ten służyć nam będzie do cytowania i wyróżniania w tekście
literatury przedmiotu, czyli fragmentów z różnych opracowań.
• W oknie → Styl klikamy na przycisk → Nowy.
• W oknie dialogowym → Nowy styl wpisujemy → Nazwa: Cytat
• Styl następnego akapitu: Standardowy.
• Klikamy przycisk → Format.
• Otwieramy → Czcionka:
• Zmieniamy:
• rozmiar – 12 pkt,
• styl czcionki – kursywa.
• OK.

• Znów klikamy przycisk → Format.
• Otwieramy → Akapit.
• Zmieniamy:
• wcięcie: z lewej – 1 cm,
• wcięcie z prawej – 1 cm,
• odstępy między wierszami – pojedyncze.
• OK.
• W oknie → Nowy styl zaznaczamy okienko → Dodaj do szablonu
• OK.

Zostajemy w oknie Styl, aby stworzyć kolejny styl.

Tworzymy styl – Bibliografia



Styl bibliografia będzie służył w rozdziale ze spisem literatury. Może też być użyty przy sporządzaniu innych spisów, na przykład spisów tabel lub fotografii.

• Otwieramy → Nowy styl.
• Wpisujemy → Nazwa: Bibliografia.
• Styl następnego akapitu: Bibliografia.
• Klikamy → Format i wybieramy → Akapit.
• Modyfikujemy:
• wyrównanie: do lewej,
• specjalne: wysunięcie, 3 cm,
• odstępy między wierszami – pojedyncze,
• odstępy:
• przed – 0 pkt,
• po – 8 pkt.
• OK.
• Zaznaczamy okienko: Dodaj do szablonu.

Tworzymy styl - Tabela

Będzie służył do zapisywania w jednakowy sposób danych w tabelach oraz na rysunkach i schematach.



• Przycisk → Nowy...
• W oknie → Nowy styl wpisujemy → Nazwa: Tabela.
• Oparty na: (wybieramy)
• - Standardowym.
• - Styl następnego akapitu: Standardowy.
• Przycisk → Format, Czcionka:
• Zmieniamy wielkość: 11 pkt
• (zgodnie z zasadami, wielkość pisma w tabeli i na rysunkach
powinna być mniejsza, niż stosowana przy zapisywaniu tekstu
ciągłego)
• OK.
• Przycisk → Format → Akapit:
• Wyrównanie: do środka
• Wcięcia: brak,
• Specjalne: brak
• Odległość:
• - przed: 2 pkt
• - po 4 pkt
• Odstępy między wierszami: pojedyncze
• OK.
• Zaznaczamy okienko: dodaj do szablonu.
• OK.

Tworzymy styl - Uwaga do tabeli

Przy pomocy tego stylu pod tabelami lub rysunkami, zapisujemy objaśnienia lub źródła.

• Otwieramy okno → Nowy styl.
• Wpisujemy → Nazwa: uwaga do tabeli.
• Oparty na (wybieramy): Standardowy.
• Styl następnego akapitu (wybieramy): Standardowy.
• Otwieramy → Format → Czcionka.

• Wielkość: 10 pkt
• OK.
• Otwieramy → Format: Akapit.
• Wyrównanie: do lewej.
• Wcięcia: brak,
• Specjalne: brak
• Odstępy:
• przed: 2 pkt
• po 4 pkt
• Odstępy między wierszami: pojedyncze.
• OK.
• Zaznaczamy okienko: Dodaj do szablonu.
• OK.

Tworzymy styl - Rozstrzelony

Styl ten będziemy używać, do śródtytułów, które nie są nazwami rozdziałów oraz do wyróżniania niektórych ważnych pojęć w tekście.

• Otwieramy okno → Nowy styl.
• Wpisujemy → Nazwa: Rozstrzelony.
• Oparty na (wybieramy): Standardowy.
• Styl następnego akapitu: Standardowy.
• Klikamy → Format → Czcionka.
• Wybieramy zakładkę → Odstępy między znakami.
• Odstęp (wybieramy): rozstrzelone.
• Wielkość (wpisujemy): 3 pkt.
• OK.
• Klikamy → Format → Akapit.
• Wyrównanie (wybieramy): do środka.
• Wcięcia: brak.
• Specjalne: brak.
• Odstęp:
• przed 8,
• po 8.
• OK.

Tworzymy styl - Kursywa

I ostatni styl: Kursywa (będzie służył do cytatów, które trzeba zapisać pochyłym drukiem, czyli cytatów ze źródeł oraz wypowiedzi ustnych i pisemnych respondentów).





• Otwieramy okno → Nowy styl.
• Nazwa: Kursywa.
• Oparty na: Standardowy.
• Następny styl: Standardowy.
• Klikamy → Format → Czcionka.
• (Tu można zamiast Times New Roman użyć Toronto, kursywa,
wielkość 14 pkt)
• OK.

• Klikamy → Format → Akapit.
• Wcięcie:
• z lewej 1 cm,
• z prawej 1 cm.
• Odstępy:
• przed: 8 pkt.
• po: 8 pkt.
• OK.
• Zaznaczamy okienko: Dodaj do szablonu.
• OK

W ten sposób utworzyliśmy najbardziej potrzebne nam style. Sprawdzimy jeszcze, czy trzeba zmodyfikować style nagłówków.

Uwaga:
Word myli swoich użytkowników, używając terminu Nagłówek w dwóch znaczeniach:
1. Nagłówek jest to część strony ponad tekstem (tam znajduje się np. numer strony, lub tzw. żywa pagina,
2. Nagłówki (1, 2, 3... 9) to style, których używamy do zapisywania tytułów rozdziałów i podrozdziałów. Są bardzo przydatne, bo pozwalają w prosty sposób stworzyć spis treści.

• W oknie → Styl otwieramy → Nagłówek 1.
• Otwieramy → Modyfikuj → Format, Numerowanie.
• Likwidujemy numerację, zaznaczając kwadracik z napisem: Brak.
• OK.

Podobnie postępujemy ze stylami: Nagłówek 2, 3 i 4. Z pozostałych zazwyczaj nie korzystamy. Numerację rozdziałów i podrozdziałów proponuję wstawiać ręcznie, bo nie zawsze Word dobrze sobie z tym radzi. Jeżeli w tekście pracy występują listy numerowane lub wypunktowane, Word nie bardzo rozróżnia, która numeracja ma być kontynuowana, która ma być nowa.

Możemy to okno zamknąć w dwojaki sposób, poprzez Zastosuj lub
Zamknij.

Jeżeli chcemy, aby Word automatycznie zmienił formatowanie wszędzie tam w dokumencie, gdzie zastosowaliśmy już określony styl, klikamy na polecenie Zastosuj, jeżeli nie, klikamy → Zamknij.

Po zdefiniowaniu stylów, jakich będziemy używać w naszym szablonie, zostało niewiele do ustalenia. Koniecznie jednak trzeba odpowiednio ustawić dzielenie wyrazów.

Otwieramy menu Narzędzia, Język i wybieramy → → Dzielenie wyrazów. Tu usuwamy zaznaczenie opcji: Dziel wyrazy automatycznie.

Uwaga:
Word dzieląc automatycznie wyrazy, nie dopuszcza do modyfikacji ręcznej, a to w pracach dyplomowych często jest konieczne. Lepiej mu nie pozwolić na automatyczne dzielenie wyrazów, bo jeżeli cokolwiek dopiszemy lub skreślimy w naszej pracy, Word
automatycznie dokona zmian w dzieleniu wyrazów i cała publikacja zacznie się nam „rozjeżdżać”. Najlepiej unikać dzielenia wyrazów albo zrobić to ręcznie.

Word ma też inne dość dolegliwe ustawienie, a jest nim automatyczne wstawianie wielkiej litery po każdej kropce i Enterze, a więc po skrócie zakończonym kropką też i po każdym użyciu Entera, więc też wtedy, gdy tworzymy listę wypunktowaną, w komórkach tabel itp. Ta opcja nie ułatwia a utrudnia pisanie. Należy zamknąć tę możliwość

Otwieramy w menu → Narzędzia → Autokorekta.

Usuwamy zaznaczenie opcji → Początek zdania wielką literą

Szablon w zasadzie mamy gotowy. Oczywiście, w każdej chwili można go zmienić, dodać nowe style, przekształcić te, które już istnieją. Należy pamiętać tylko o tym, że późniejsze zmiany będą dotyczyć tylko dokumentu bieżącego i nowo powstałych.

Przed zamknięciem zmieniamy w oknie stylów, (tam gdzie teraz prawdopodobnie widnieje napis Standardowy (może być też nazwa jakiegoś innego stylu, który utworzyliśmy lub zmodyfikowaliśmy), styl na:

Nagłówek 1.

Zapisujemy zmiany i zamykamy okno: praca dyplomowa.dot.

Sprawdzamy, czy dobrze utworzyliśmy nowy szablon. Jeśli tak, to po otwarciu menu → Wstaw → Nowy, powinniśmy w otwartym oknie zobaczyć ikonkę: praca dyplomowa.dot.



Klikamy OK. i możemy rozpocząć wpisywanie pracy.

I jeszcze coś, co może się przydać każdemu studentowi TUTAJ :)

Koniec Cz. 1


Autor : Alicja Kaszyńska

Jak napisać, przepisać i z sukcesem obronić pracę dyplomową?

Przedruruk za zgodą wydawnictwa ZM.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Dobre źródło gotowych materiałów na magisterskie prace znajdziesz na prace-magisterskie.cba.pl

Jak sformułować tytuł pracy magisterskiej?

Autorem artykułu jest mojasocjologia

Tytuł jest to pewna informacja zawarta na pierwszej stronie pracy magisterskiej, dotycząca jej zawartości. Stanowi on wizytówkę danej pracy magisterskiej i w dużej mierze decyduje, czy ktoś zechce po nią sięgnąć...
Tytuł jest to pewna informacja zawarta na pierwszej stronie pracy magisterskiej, dotycząca jej zawartości. Stanowi on wizytówkę danej pracy magisterskiej i w dużej mierze decyduje, czy ktoś zechce po nią sięgnąć. Nie muszę chyba dodawać, że w związku z powyższym tytuł musi być w najwyższym stopniu przemyślany. Nie może o wyborze tytułu decydować przypadek.

Tytuł pracy magisterskiej musi spełniać kilka mniej lub bardziej formalnych wymogów:

1. Musi precyzyjnie określać to, co znajduje się w pracy magisterskiej
Nie można dopuścić do sytuacji, gdy tytuł nie odpowiada poruszanej problematyce, gdyż od razu pojawia się zarzut, że praca jest „nie na temat". Tytuł powinien określać zakres rzeczowy (co badamy?), przestrzenny (gdzie?) i czasowy (kiedy?) naszej pracy, jednak nie jest to zbyt surowo wymagane, gdyż informacje te można również z powodzeniem zawrzeć we wstępie.

2. Musi być krótki
Oznacza to, że nie należy pisać ponad miarę, rozwodzić się nad jakimś zagadnieniem. Nawet pierwszy wymóg, czyli precyzja, nie rekompensuje nudziarstwa. Nie wspominając o tym, że za długi tytuł trudno zapamiętać. Ciekawe czy chciałbyś, żeby w momencie gdy staniesz przed komisją okazało się, że sam go nie pamiętasz?

3. Ważny jest aspekt marketingowy
Nie znajduję lepszego określenia dla tego punktu. Chodzi w nim o to, żeby tytuł pracy był ciekawy, sformułowany w taki sposób, aby zachęcić do sięgnięcia po daną pozycję. Musi zaintrygować odbiorcę. Wczuj się w sytuację sprzedawcy, który chce zareklamować swój produkt. Tytuł powinien stanowić pewnego rodzaju obietnicę, że nie pożałuje ten, kto zechce bliżej przyjrzeć się naszemu dziełu.

4. Unikaj pojęć wieloznacznych
Takie słowa jak: wolność, równość brzmią co prawda dumnie i prawdopodobne jest, że skłoniłby kogoś do zapoznania się z naszą pracą magisterską. Jednak tak naprawdę nie będzie wiadomo o czym piszemy. Samo dojście do tego, o co nam chodzi pochłonie rozdział albo i dwa, a to najlepsza droga, żeby recenzent nas nie polubił. Pozostaje jeszcze sprawa niewygodnych pytań na obronie, których z pewnością wolisz uniknąć.

5. Nie powielaj
Jeśli uważasz, że tytuł „Bezrobocie w Polsce" jest dobrym pomysłem, bo wiele napisano na ten temat, nie będziesz miał problemu z literaturą, badaniami itp. to jesteś w wielkim błędzie. A więc: „dlaczego nie"?! Otóż dlatego, że tytuł ten jest zbyt ogólny. Bogactwo materiałów Cię dosłownie i w przenośni przydusi. Myślisz, że możesz wybrać jedno, a inne rzeczy pominąć? Niby tak, ale wtedy musisz wiedzieć, dlaczego wybrałeś właśnie to, a wszystko inne pominąłeś. W ten sposób sam siebie wystawiasz na strzał. Poza tym, dochodzi jeszcze ważniejsza sprawa - na ten temat napisano już tyle, że nikt nie chce o tym czytać. Nie twierdzę, żeby nie pisać o bezrobociu, co to to nie. Posiada ono wiele interesujących aspektów, ale trzeba je wydobyć, umiejętnie sformułować tytuł, koncentrując się na wąskim wycinku rzeczywistości, którym zamierzamy się zająć.


Wszystko co zostało wyżej napisane nie stanowi sztywnych wytycznych, stosowanych przy formułowaniu tytułu pracy magisterskiej, bowiem trudno o takie niezmienne reguły. Twój promotor może zwracać uwagę na określenie zakresu w tytule lub nie. Jednak żeby praca magisterska prezentowała odpowiedni poziom, powinieneś wziąć powyższe wskazówki pod rozwagę.

---
Więcej o pisaniu pracy magisterskiej na stronie www.mojasocjologia.pl w dziale "praca magisterska".

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Ciekawe materiały na magisterskie prace znajdziesz na www.prace-magisterskie.cba.pl

Rozdział metodologiczny w pracy magisterskiej

Autorem artykułu jest mojasocjologia



Każda praca badawcza powinna zawierać rozdział metodologiczny. Dowodzi on wiedzy studenta piszącego pracę, a także umożliwia dokładne określenie tego czym chcemy się zająć, jakie zjawisko przebadać, w jakim celu, z wykorzystaniem jakich narzędzi, jakie hipotezy chcemy zweryfikować...
Każda praca badawcza powinna zawierać rozdział metodologiczny. Dowodzi on wiedzy studenta piszącego pracę, a także umożliwia dokładne określenie tego czym chcemy się zająć, jakie zjawisko przebadać, w jakim celu, z wykorzystaniem jakich narzędzi, jakie hipotezy chcemy zweryfikować. Nie jest ważne czy wspominałeś o tym wcześniej, np. we wstępie. W rozdziale metodologicznym możesz to powtórzyć i dodatkowo rozbudować. Rozdział metodologiczny pisze się z punktu widzenia osoby, która już przeprowadziła badanie.


Gdzie umieścić rozdział metodologiczny

Pracę magisterską można podzielić na dwie części: część teoretyczną i część empiryczną. Niekoniecznie musi się to odbywać w sensie fizycznym, czyli w ten sposób, że napiszemy „Część I", „Część II". Wystarczy, że na przykład podzielimy pracę magisterską w ten sposób: w rozdziale I - teoria, w rozdziale II - podstawy metodologiczne, rozdział III - analiza materiału.

W pierwszej części przedstawia się teorię dotyczącą danego zjawiska, które chcemy przebadać, czyli to co napisano do tej pory na ten temat. Można również, np. odnieść się do paradygmatu, przytoczyć jakieś akty prawne (chyba, że to właśnie one stanowią przedmiot badania) itp.

Natomiast część drugą, empiryczną (badawczą) zaczynamy od rozdziału metodologicznego. Następnie, w kolejnych rozdziałach opisujemy zgromadzony materiał. Co ciekawe zgromadzony materiał można podzielić na kilka sposobów, np. pod względem problemowym, według hipotez, albo według metod, zależy to w znacznej mierze od promotora i jego wymagań.


W rozdziale metodologicznym powinny zostać określone:

1. przedmiot i cel badań,
2. problem (problemy) badawczy,
3. hipotezy, zmienne, wskaźniki,
4. metody badawcze, techniki i narzędzia badawcze,
5. organizacja, obszar badań.


1. Przedmiot i cel badań

Przedmiot badania to inaczej to, co chcemy badać. Przedmiotem badania może być, np. grupa studentów działających w kole naukowym, czy też środowisko górników, itp. Natomiast celem badawczym jest to, co mamy zamiar osiągnąć przez realizację naszych badań.

Można to ująć na przykład tak: „Przedmiotem badania jest mówiąc najogólniej środowisko pracowników administracji średniego szczebla w spółce KGHM. Celem natomiast poznanianie tego środowiska, w celu zdiagnozowania źródeł oporu wobec zmian wprowadzonych w organizacji. Badanie ma odpowiedzieć na następujące pytania:...".


2. Problem (problemy) badawczy

Problem badawczym może być praktycznie wszystko. Jest on na ogół (ale nie zawsze) sformułowany jako pytanie, odnoszące się do sedna naszej pracy magisterskiej, np. „jakie są przyczyny...?", „dlaczego miało miejsce...?", „czy zjawisko... jest powiązane z...?". Obok problemu głównego mogą zostać określone problemy szczegółowe, które stanowią jego rozwinięcie.

Dobrze jest jeśli nasz problem badawczy pokrywa się z problemem społecznym. Przez problem społeczny należy rozumieć zjawisko uznawane za niepożądane, które spotyka się z krytyczną oceną znacznej liczby ludzi, a ponadto wydaje im się ono możliwe do przezwyciężenia przez zbiorowe działanie (por. Sztumski 2005: 43).


3. Hipotezy, zmienne, wskaźniki

Hipoteza badawcza jest to propozycja odpowiedzi na zadane pytanie, wynikające z problemu badawczego, jest propozycją twierdzenia naukowego. Musi być sprawdzalna. Wyraża się ją w postaci związku pomiędzy zmienną zależną, a zmienną niezależną.

Najprostszym sposobem sformułowania hipotez jest wyprowadzenie ich z przyjętej teorii. Badanie będzie wtedy prowadziło do jej potwierdzenia, bądź falsyfikacji. Najczęściej występuje jedna hipoteza główna i wynikające z niej hipotezy szczegółowe. Jest to związane z problemem badawczym.

Hipoteza może mieć postać, np.
Jeśli zajdzie a, to zajdzie b.

W powyższym przykładzie "a" będzie zmienną niezależną, a "b" zmienną zależną (zależy od wystąpienia "a", to właśnie ją chcemy wyjaśnić).

Zmienne mogą przyjmować różne wartości, np. dla zmiennej płeć będzie to: kobieta i mężczyzna, dla zmiennej poglądy polityczne: prawicowe, lewicowe, centrowe. To właśnie te wartości tworzą wskaźniki.


4. Metody badawcze, techniki i narzędzia badawcze

Należy określić jakich metod, technik i narzędzi badawczych zamierzamy użyć. Metoda to odpowiedz na pytanie jak rozwiązać dany problem, natomiast technika to sposób zbierania danych. Narzędziami badawczymi mogą być np. kwestionariusz ankiety, dyktafon, kamera itp. Poniżej znajduje się fragment takiego podrozdziału:

„W następnej kolejności odbyła się obserwacja uczestnicząca jawna w firmie XXX. Obserwacja uczestnicząca jawna, jest to metoda zbierania danych, w której badacz staje się członkiem grupy, którą chce badać i nie ukrywa, w jakim celu przybył do grupy (por. Frankfort-Nachmias 2001: 300-303). Obserwację przeprowadzono w celu zdiagnozowania podstawowych problemów firmy, atmosfery społecznej i nastrojów w dobie zmian, jakie rozgrywają się w firmie, a jakie mogą mieć wpływ na sytuację oporu. Obserwacja trwała 5 dni i umożliwiła poznanie środowiska XXX, zarówno od strony administracyjnej, jak również pracowniczej.

Całość badania zamknął wywiad fokusowy, czyli spotkanie kilku osób w celu przeprowadzenia moderowanej dyskusji na pewien temat. Stwarza on możliwość przeprowadzenia badań w bezpośrednim kontakcie z osobami, które chcemy zrozumieć (por. Babbie 2007: 330-331). Wywiad został przeprowadzony z (...)".


5. Organizacja, obszar badań

W dobrym tonie jest napisać parę słów na temat obszaru badań, tego gdzie, kiedy i w jaki sposób zostały przeprowadzone. Należy zawrzeć informację jakiej grupy dotyczyły badania, jej składu i liczebności, w jakich warunkach badanie było prowadzone.


Każdy z wymienionych wyżej podpunktów może stanowić oddzielny podrozdział naszego rozdziału metodologicznego. Pomimo wymogu proporcjonalności rozdziałów i podrozdziałów, rozdział metodologiczny można z tego wykluczyć. Trudno jest pisać o czymś co jest celem badawczym przez np. cztery strony. W tym wypadku wystarczy nawet i pół.


Zob. podobne:
Konspekt pracy magisterskiej
Projekt badań (etapy)


BIBLIOGRAFIA

1. Babbie, E. 2007. Badania społeczne w praktyce. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
2. Churchill, G. A. 2002. Badania marketingowe. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
3. Kaszyńska, A. 2008. Jak napisać, przepisać i z sukcesem obronić pracę dyplomową lub magisterską? Gliwice: Wydawnictwo Złote Myśli.
4. Sztumski, J. 2005. Wstęp do metod i technik badań społecznych. Katowice : "Śląsk" Wydawnictwo Naukowe.
5. Węglińska, M. 2005. Jak pisać pracę magisterską?. Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls".
6. Zenderowski, R. Technika pisania prac magisterskich. Warszawa: CeDeWu.

---
Więcej o pisaniu pracy magisterskiej na stronie www.mojasocjologia.pl w dziale "praca magisterska".

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

I jeszcze coś, co może się przydać każdemu studentowi TUTAJ :)